صفر ایرانپاک بنا به درخواست یکی از نشریات هفتگی پرطرفدار و جنجالی قبل انقلاب، عکسی با بازیگر زن سینمایی فیلم فارسی(نیمه مستهجن) می‌گیرد. عکس در آن نشریه به چاپ میرسد. صفرایرانپاک، پای در باشگاه می‌گذارد. عبده او را می‌بیند، یک فحش و یک سیلی محکم به او می زند. که پسر، چرا با یک هنرپیشه زن، عکس گرفتی. این رفتار با منافع و اصول اخلاقی باشگاه منافات دارد! از آن به بعد بازیکنان پرسپولیس با هنرمندان مرد هم عکس نمی‌گرفتند یا اگر هم می‌گرفتند، برای چاپ در مجلات و پخش در تیراژی وسیع نبود.
صفر ایرانپاک سلطان گل داربی بود. هفت گل به تاج زد، یک سال آقای گل لیگ تخت جمشید و یک‌بار آقای گل باشگاه‌های تهران شده بود. 100 گلی که او طی سالیان حضورش در پرسپولیس زد، یک معرفی‌نامه بزرگ برای او و هویت فنی فوتبال او است.
پرسپولیس به جز جعفر کاشانی، همایون بهزادی و رضا وطنخواه تنها یک بازیکن داشت که با خداحافظی رسمی از فوتبال خداحافظی کرد و یک بازی خداحافظی VIP برای او در نظر گرفته شد. در شصت و اندی بازی پرسپولیس و استقلال هم تنها یک بازی برای خداحافظی یک فرد بود. بازی تیر ماه سال 59 و صفر ایرانپاک، یادتان هست؟
عبده البته خودش آدم چندان مقیدی نبود، اما در فوتبال آدم اخلاق‌مدار و اصولگرایی بود. عبده اگر می‌شنید، بازیکنی با دهان آلوده به الکل سر تمرین آمده، آن دهان را با سیم می‌دوخت، اما در میهمانی‌های خصوصی خودش به هر کاری تن می‌داد. حتی داستان فساد اخلاقی او را فردوست در کتاب ظهور و سقوط سلطنت پهلوی توضیح داده و پرده از سیاهی رفتار اجتماعی او با آذر ابتهاج هم برمی‌دارد، اما در محیط فوتبال، هیچ رفتار سیاهی جای نداشت، هیچ!(منافع خصوصی و اخلاق باشگاه داری)
